? مربیگری برای عملکردی بهتر مربیگری یکی از روشهای آموزشی است که باعث میشود افراد با تجربه بیشتر و به بهترین شکل ممکن رشد کنند. مربیگری، هم یک سبک است و هم روشی برای برقراری ارتباطات رو در رو، که به یک مدیر کمک میکند تا از رشد مهارتهای کارکنانش در قبال فعالیتهای برنامهریزی شده حمایت کند. در حالت مربیگری، مدیر با یادگیرنده همکاری میکند تا مشخص شود که یادگیرنده برای شغل فعلی و آتی خود، به چه مهارتهای جدیدی نیاز دارد و بدین ترتیب به تحقق اهداف حرفهای کمک میشود. در جلسات مربیگری، مدیر به طور مستقیم با یادگیرنده کار میکند، به او اجازه آزمایش کردن میدهد و به او کمک میکند تا از فرصتهای بیشتری استفاده کند. مربیگری شبیه به تربیت نیرو است. البته مربیگری برای انجام دادن وظایف خاص، آموزش مهارتها یا شیوههای خاص مناسب است در حالی که تربیت نیرو به دنبال رشد بلند مدت یک سازمان است. مربیگری از مهارتهای ارزیابی استفاده میکند اما آنها را با هدفی سازندهتر تلفیق میکند. در حقیقت ارزیابی، بیطرفانه و بر اساس مشاهده شکستها یا موفقیتها است اما مربیگری، رابطهای مفید است که در آن مربی، اقدام به هدایت و راهنمایی میکند. ? وقتی مربیگری به درستی انجام شود، این مزایا را به همراه میآورد: ? در قبال رشد کارکنان، رویکردی مقرون به صرفه است. ? به جای استخدام پرسنل اضافی، مهارتهای کارکنان فعلی را افزایش میدهد. ? به مربی، نوعی حس موفقیت و ارزشمندی میدهد. ? به دیگر کارکنان درباره ارزش جایگاه سازمان، پیامی مثبت میدهد. ? در کارکنان ایجاد انگیزه مینماید، چرخش کارکنان و هزینههای استخدام کارکنان را کاهش میدهد. ? به یادگیرنده کمک میکند تا از آنچه که به طور نظری آموخته در دورهها و دیگر آموزشها استفاده کند. ? مربیان باید: ? صبور، مراقب و کمککننده باشند. ? دارای مهارت خوبی برای شنیدن باشند. ? از نقاط ضعف و قوت خود آگاه باشند. ? دارای مهارتهای زبانی و غیرزبانی باشند. ? ناظر و مشاور خوبی باشند. ? مشکلات ? از آنجا که مربیگری رو در رو است، کارآیی آن به منابع خاصی محدود است. ? اگر ساختاری واقعی برای فعالیت وجود نداشته باشد، مربیگری چیزی بیشتر از سخنرانی یک استاد برای شاگردش نخواهد بود. ? برای برگزاری جلسات مربیگری، مدیر یا معلم ممکن است به کمک افرادی نیاز پیدا کنند که به مربیگری، به عنوان یک روش آموزشی، هیچ تعهدی ندارند. ? راهنمای عملی 1. رویکردی را مشخص کنید. ? برای معرفی ضوابط، یک جلسه مقدماتی با یادگیرنده داشته باشید. ? نیازهای یادگیری را که باید در جلسات مربیگری به آنها پرداخته شود، مشخص کنید، در مورد آنها به توافق برسید و آنها را اولویتبندی کنید. ? در مورد معیارهای موفقیت به توافق برسید و استانداردی را معین کنید که بر اساس آن موفقیت سنجیده شود. ? روشهای مختلف را بررسی کنید و یک طرح دقیق تدوین نمایید. 2. سبک ارجح یادگیرنده را مشخص کنید. هر فردی به روشهای مختلفی یاد میگیرد. برای اینکه تعلیم خصوصی مؤثر باشد، لازم است بدانید روش مؤثر برای آموزش یادگیرنده چیست. روشهای مختلفی از جمله نگاه کردن مستقیم، گوش دادن، فکر کردن، خواندن، مشاهده کردن، منعکس کردن و امتحان کردن را مشخص کرده و رویکرد یا ترکیبی از رویکردها را تعیین کنید که مناسبترین هستند. 3. مدت مربیگری را مشخص کنید. در مربیگری، مهارتها را به طور واقعی امتحان نمایید. چنین جلساتی را باید به دقت برنامهریزی کنید. با توجه به فهرستی که در مورد اولویتها تعیین کردهاید، در خصوص زمان جلسات به توافق برسید. 4. برگزاری جلسه مربیگری ? در خصوص سطحهای آموزش، موارد ذیل را به خاطر داشته باشید: ? این سطوح روشن و آسان باشند. در این حالت جزئیات آنچه رخ میدهد، برای یادگیرنده توضیح دهید. ? باید به علایمی مانند حرکت بدن یا پرسشهای غیرضروری که نشان میدهد یادگیرنده تمرکز خود را از دست داده، توجه کنید. ? نکات مناسب و مهم را خلاصه کرده و نحوه کمک به یادگیرنده را برای درک نکات کلیدی، بررسی کنید. ? اجازه دهید یادگیرنده هر چیزی را امتحان کند. در این زمینه به او کمک کنید و در صورت لزوم مسائل را به او یادآوری نمایید. ? به شکلی فعالانه، عملکرد خوب یادگیرنده را ترغیب و تشویق کنید. 5. ارایه بازخورد بازخورد، برای تجربه کردن و آموزش بهتر یادگیرنده، الزامی است. در ارایه بازخورد صادق باشید اما توجه داشته باشید که این بازخورد سازنده باشد. همیشه تلاش کنید تا ارایه آنها به شکلی موفقیتآمیز صورت پذیرد. 6. فعالیتهای موقتی یادگیری را برنامهریزی کنید. فعالیتهای توسعه را برای یادگیرنده برنامهریزی کنید تا در فاصله جلسات مربیگری، آنها را انجام دهد. همیشه، همه چیز را برای یادگیرنده آماده و مهیا سازید اما در عین حال او را ترغیب کنید تا انگیزهاش را حفظ کند و به طور مستقل فرصتهایی را برای دستیابی به مهارتهای جدید شناسایی کند. در مورد اهداف جلسات عمومی به توافق برسید. |